Alki Zei

They were all of them different now: his mother and his father too; even he himself.
Only Antigone remained the same. She still put her hair up in sixty-eight curling rags every night, as she always had; she still scribbled poetry in a notebook with a red cover. And she still carried on endless conversations with Rita. Although Petros knew well enough that Antigone was every bit as hungry as he was, she and Rita never discussed food and eating. They just chattered about Uncle Angelos and that poet, Kosta Agorinos. Every Saturday night Rita came and slept at their house. Ever since the Occupation a curfew had been in effect. No one was allowed to go about in the streets at night; and so, even though their houses were not far apart, the girls couldn’t stay late at each other’s houses. Even though Mama worried about Petros, she permitted him to go about as much as he liked, even after dusk…
Excerpt from the book

27 Οκτωβρίου 1940: θα τη θυμάται αυτή τη μέρα ο Πέτρος γιατί πέθανε το τριζόνι του.
Θα τη θυμάται γιατί την επομένη ακούει τη φωνή της μητέρας του να λέει: “Σήκω… έγινε πόλεμος. δεν ακούς τις σειρήνες;”
Όταν οι Ιταλοί έφτασαν στο κατώφλι της Ελλάδας, ο Πέτρος ήταν εννιά χρονών, είχε μια χελώνα για κατοικίδιο, αγαπούσε με πάθος τις αμερικάνικες ταινίες και γνώριζε τον πόλεμο μόνο μέσα από τα βιβλία. Τώρα όμως τον βιώνει κάθε μέρα, μαζί με τους γονείς του, τον παππού του και τη μεγαλύτερη αδελφή του, την Αντιγόνη, αρχίζοντας έναν μεγάλο περίπατο – μια βόλτα στην Αθήνα της Κατοχής, στα δύσκολα εκείνα χρόνια της πείνας, των συσσιτίων, του φόβου, των διωγμών.
Με οδηγό τους αγαπημένους του ήρωες από την ελληνική ιστορία και την εφηβεία προ των πυλών ο Πέτρος, με την αδελφή του και τους φίλους του, δε διστάζει να πάρει μέρος στην Αντίσταση, έχοντας πάντα για σύνθημα ένα τραγούδι:
Πάντα μπροστά μας, για μια καινούρια ζωή…